Çocuklarla oyun oynarken, zorlandıklarını gördüğümüzde onlara işin doğrusunu ve kolay yolunu öğretmek isteriz.
Anne baba olarak bazen bunu yapmamak çok zor olabilir çünkü amacımız çocuğun gelişmesidir.
Ebeveyn çocuğuna bir işin doğrusunu gösterdiğinde aslında oyunun ve öğrenme sürecinin akışında kesinti olur.
1 yaşındaki bir çocuğa tahta bloklar verdiğinizi düşünün. Çocuğunuz oturup bloklardan bir hemen bir kule yapmaya başlamayacaktır. Önce onları birbirine vuracak, yere atıp düşüşünü izleyecek, yerde yuvarlayacak ya da yan yana dizecektir. Bir yetişkin için bu hareketler anlamsız gibi gözükse de aslında çocuklar için bu hareketler öğrenme yolunda atılan değerli adımlardır.
Çocuk bu hareketleri keşfede keşfede kule yapmayı da kendiliğinden öğrenebilir.
Gerçek oyun ve öğrenme bu şekilde sağlanır: Deneme-yanılma yöntemiyle. Çocuk bu sırada bir bilim insanı gibi her hareketinin neye yol açtığını tahlil eder ve bu gözlemlerinden sonuçlar çıkarır. Amaç kule yapmak değil, bloklarla neler yapılabileceğini keşfetmektir.
Kule yapmak için çocuğa keşfedeceği alanı açtığınızdan emin olduktan sonra ona rol model olarak nasıl bir kule yapıldığını da gösterebilirsiniz.
